Michał Renka

Działo samobieżne ISU-152

ISU-152 to pierwsze z radzieckich ciężkich dział samobieżnych okresy II wojny światowej. Maszyny te podjęły służbę pod koniec 1943 r., w lipcu tego samego roku biąrąc udział w bitwie pod Kurskiem. Zbudowane były na podwoziu czołgów ciężkich IS (Józef Stalin,chociaż początkowo był on budowany na podwoziu czołgu KW) w Zakładach Kirowskich w Czelabińsku. Co ciekawe miały pełnić podwójną rolę, mianowicie niszczyciela czołgów oraz ciężkiego działa szturmowego. Pojazdy te znajdowały się w pierwszej lini sowieckiego natarcia już w latach 1944 - 1945 i w końcowym etapie wojny, czyli biorąc udział w szturmie na Berlin. NIestety ISU miały poważną wadę, były pozbawione przedziału amunicyjnego we wnętrzu pojazdu. W takim wypadku, działom tym musiały towarzyszyć transportery z amunicją, które były wrażliwe na ogień nieprzyjaciela. To też przyczyniło się do redukowania działań samych ISU. ISU 152 posiadał kadłub z płyt stalowych walcowanych spawanych elektrycznie o grubości: przód 60-90mm, boki- 90mm, tył- 60mm, dno i góra- 20-30mm i nadbudówka 60-90mm. Był on uzbrojony w haubicoarmatę kalibru 152,4mm wz 1937/43 ML-20S o długości (z hamulcem wylotowym) 4925mm (33,5 kalibra) która „wystaje” tylko na około 2 metrów. Armata ta ma szybkostrzelność praktyczną 2- 3 strzałów na minutę, maksymalną donośność 12 200 metrów ale najczęściej strzelano na odległość strzału bezwzględnego czyli do 3800m. Działa ISU nie nadawały się do walki na małe odległości, jako pojazdy zbyt powolne i wrażliwe na ostrzał. Taktyka użycia podobna była do stosowanej przez formacje czołgów ciężkich czyli wspomaganie operacji ofensywnych z dużego dystansu, odpieranie kontrataków oraz niekiedy prowadzenie ostrzału jak klasyczna artyleria. Pojazdy te były jednymi z nielicznych groźnych przeciwników niemieckich czołgów ciężkich takich jak Tiger i średnich Panther. Z 1000 m pocisk przebijał pancerz grubości 120 mm. Do końca wojny wyprodukowano ok 4075 dział ISU-152 które po wojnie zmodyfikowane służyły do lat sześćdziesiątych, kiedy to przebudowano je na wozy pancerne pogotowia technicznego. W LWP kilka dział ISU-152 używanych było w 13 pułku artylerii pancernej 1 Armii i 25 papanc 2 Armii.

Dane taktyczno-techniczne : ISU-152

Załoga: 5
Wymiary: dług. całkowita 9,05 m (kadłuba 6,8 m), szer. 3,0 m, wys. 2,48 m
Ciężar: 46 t
Pancerz: 20 - 90 mm
Silnik: wysokoprężny W-2-IS 12-cyl. o mocy 520 KM
Prędkość: 35 km/h
Zasięg maksymalny: 220 km
Uzbrojenie: 1 armato-haubica kal. 152 mm ML-20S wz. 37, 1 wkm plot. DSzk kal. 12,7 mm
Zapas amunicji: 20 pocisków
Uzbrojenie załogi: pistolety maszynowe PPS lub PPSz i granaty F1
Przyrządy celownicze i obserwacyjne: celownik panoramiczny, celownik teleskopowy ST-10, 3 peryskopy obserwacyjne MK-4, 3 szczeliny obserwacyjne.
Instalacja elektryczna: jednoprzewodowa 12/24V.
Łączność: radiostacja 10RF lub 10RK, wewnętrzna - telefon TPU-4 lub TPU-4 bis F.
Pokonywane przeszkody: wzniesienia: 36°, rowy o szerokości 250-270 cm, ściany o wysokości 100-120 cm, brody o głębokości 130-150 cm.