Działo samobieżne SU-37 (SU-45)
Autor: Grzegorz Płoński
22 marca 1935 ABTU RKKA (Zarząd Samochodowo-Pancerno-Czołgowy Armii Czerwonej) wydał zakładowi Nr 37
zlecenie na opracowanie koncepcji działa samobieżnego na podwoziu lekkiego czołgu pływającego T-37,
uzbrojonego w 45 mm armatę ppanc. wz. 1932, odpowiadającego wydanym 11 marca wymogom, zakładającym
opracowanie projektu w dwóch wariantach wykorzystującym minimalnie zmienione podwozie czołgowe,
oraz z podwoziem specjalnym opracowanym z maksymalnym wykorzystaniem podzespołów czołgu.
Ponadto m.in. masa pojazdu, posiadającego trzyosobową załogę i pancerz przedni chroniący przed
pociskami broni małokalibrowej, a boczny o grubości 5 mm, nie powinna przekroczyć 3000 kg, natomiast
parametry taktyczno-techniczne, za wyjątkiem pływalności, nie powinny być gorsze niż T-37.
Prace projektowe nad konstrukcją oznaczoną jako SU T-37, lub krócej SU-37, uległy jednakże opóźnieniu,
ze względu na jednoczesne zaangażowanie biura konstrukcyjnego zakładu Nr. 37 w dopracowanie czołgu
pływającego T-38 i projekt działa samobieżnego przedstawiony został ABTU niemal 7 miesięcy po terminie,
dopiero 10 listopada. Główną zmianą w stosunku do założeń było zastosowanie podwozia nowego czołgu T-38,
którego produkcję właśnie przygotowywano; komisja zatwierdziła projekt, z zaleceniem wprowadzenia kilku
zmian (m.in. przeniesienia stanowiska kierowcy na prawą stronę kadłuba i podwyższenie burt przedziału
bojowego) i na 1 stycznia 1936 wyznaczyła termin na przekazanie prototypu do prób.
Prototypowe działo, oznaczane też SU-45, ukończone zostało dopiero wiosną 1936 roku. Próby wykazały,
że konstrukcja posiada szereg wad przeciążone podwozie, zbyt słaby silnik, zawodną transmisję, złe
warunki pracy załogi. Ich usunięcie wymagałoby gruntownego przekonstruowania maszyny, ale dalszych prac
już nie prowadzono.
Działo samobieżne SU-45 (SU-37) posiadało umieszczony w przedniej części wspólny otwarty od góry
przedział bojowy i kierowania, natomiast oddzielony pancerną grodzią silnik umieszczony został z tyłu.
Opancerzenie pojazdu, odporne na ogień broni małokalibrowej, posiadało maksymalną grubość 9 mm i składało
się z płyt stalowych łączonych za pomocą nitów i śrub. Napęd czołgu stanowił umieszczony poprzecznie
silnik benzynowy GAZ-AA, który poprzez system transmisji zapożyczony z czołgu T-38 - suche sprzęgło główne,
czterobiegową skrzynię biegów z biegiem wstecznym i dwa sprzęgła boczne z hamulcami taśmowymi
i reduktorami - poruszał umieszczone z tyłu kadłuba koła napędowe pochodzące z czołgu T-37A.
Podwozie posiadało na każdej burcie po 5 kół jezdnych (4 w dwukołowych wózkach od czołgu T-38
i z tyłu dodatkowe piąte, dodane ze względu na znaczne zwiększenie masy pojazdu) oraz dwie
rolki biegu powrotnego i umieszczone z przodu koło napinające.
Uzbrojenie SU-45 stanowiła umieszczona w kadłubie i strzelająca przez zasłonięty maską wykrój
w przedniej ścianie przedziału bojowego 45 mm ćwierćautomatyczna armata przeciwpancerna wz. 1932 (19-K),
wykorzystana wraz z łożem górnym, celownikiem i mechanizmami naprowadzania (pole ostrzału w poziomie
60 stopni, w pionie od -8 do + 25 stopni) oraz umieszczony z lewej strony kadłuba 7,62 mm czołgowy
karabin maszynowy DT w jarzmie kulistym. Załoga składała się z dwóch ludzi kierowcy-ładowniczego armaty,
zajmującego miejsce z prawej strony kadłuba oraz dowódcy- celowniczego armaty-strzelca km po lewej stronie *.
Dane taktyczno-techniczne : SU-37
Masa - 4,5 t.
Załoga - 2 ludzi.
Wymiary - długość 419 cm, szerokość 237 cm, wysokość 161 cm, prześwit 30 cm.
Pancerz - 9 mm (przód kadłuba i nadbudówki) i 6 mm (pozostałe).
Uzbrojenie - 1 armata ppanc. 45 mm wz. 32 (81 naboi), 1 km 7,62 mm DT (1071 naboi).
Silnik - gaźnikowy, 4-suwowy, 4-cylindrowy, rzędowy, chłodzony cieczą, typ GAZ-AA, o mocy 40 KM przy 2200 obr./min. Zapas paliwa 120 l.
Prędkość - maksymalna 45 km/h, średnia w terenie 19 km/h.
Pokonywanie przeszkód - rów 1,6 m, bród 0,5 m, ściana 0,7 m, maksymalne nachylenie stoku 32O.
Zasięg - na drodze 190 km, w terenie 180 km.
* Na podstawie dostępnej literatury nie sposób ustalić jednoznacznie, czy zbudowany prototyp
(jeśli przyjmie się postawioną przez Kołomijca tezę o tożsamości SU-37 i SU-45) nie posiadał jednak
załogi trzyosobowej; w tym przypadku składałaby się z kierowcy, zajmującego miejsce z prawej strony kadłuba,
dowódcy/celowniczego/strzelca km po lewej stronie działa i ładowniczego w tyle przedziału bojowego.